5 روش برای تربیت تک فرزندهای لوس و نُنُر و روی مخ - مقاله های علمی

به گزارش مقاله های علمی، خبرنگاران: حتما در این سال ها با تک فرزندان لوس و نُنُری روبرو شده اید که در جمع های محبت آمیز و خانوادگی، همه را عاصی می نمایند، در این مطلب پنج راه چاره برای کنترل رفتارهای غیرقابل تحمل این بچه ها پیشنهاد داده ایم.

تک فرزندی خوب است یا بد؟ همه می گویند یک بچه دیگر هم داشته باشید. نمی دانم چه کنم. می گویند این فرزند شما، چون تنهاست مشکل دارد. بعضی ها هم می گویند شما والدین خودخواهی هستید که فقط به فکر رفاه خودتان هستید. بچه اولتان دارد عظیم می گردد، نگذارید فاصله سنی دومی با اولی زیاد گردد... این ها حرف های پدر و مادر یک فرزند تنهاست؛ یا به عبارتی تک فرزند. امروزه می گویند تک فرزندی عوارضی دارد و البته امتیازاتی...

درباره تک فرزندی دو باور وجود دارد. باور نخست اینکه چند فرزندی بسیار دشوارتر از تک فرزندی است. حال آن که تک فرزندی مشکل تر است، چون والدین فقط یک فرصت تکرار نشدنی برای تربیت فرزند خود دارند و باور دوم اینکه تک فرزندی بسیار ساده تر از چندفرزندی است. به دلیل کمتر بودن هزینه ها، نبود اختلاف بین خواهر و برادر ها و... حال آن که تک فرزندی مسائل روانی خاص خود را پدید می آورد. به هر حال تک فرزندی شمشیری دو لبه است که نقاط ضعف و قوت گوناگون دارد.

اما امروزه، زندگی ماشینی باعث شده تا زوج ها به داشتن تنها یک فرزند در زندگی خود بسنده نمایند. این در حالی است که والدین تک فرزند همواره احساس گناه می نمایند، چون بر این باورند که تنها فرزند آن ها در طول زندگی خود احساس تنهایی خواهد نمود و به اصطلاح لوس خواهد شد. اما آیا خانواده های تک فرزند واقعا دچار مشکل خواهند شد و اگر پاسخ مثبت است چگونه می توان این مسائل را حل کرد. نظر برجسته ترین روانشناسان را در این رابطه مرور می کنیم.

طبق گزارش مرکز آمار ایران حدود 34 درصد خانواده های ایرانی تک فرزند هستند. تربیت و عظیم کردن کودکی که خواهر و برادری ندارد متفاوت تر از الباقی بچه ها است. باید گفت هر کودک متفاوت است و بدون توجه به تعداد خواهر و برادران، رفتار و رشد می نماید.

تنهایی

تنهایی برای یک کودک هم خوب است و هم بد. خوب از این جهت که والدین مجبور نیستند محبت و توجه خود را میان فرزندانشان تقسیم نمایند و بد به این دلیل که کودک در برقراری ارتباط با دیگران دچار مشکل می گردد و ممکن است حسود گردد. اما بعضی دیگر از این بچه ها از آن جایی که کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا نمایند و یا دوست و همدمی در منزل ندارند، بنابراین بعضی از احساسات را تجربه نمی نمایند و فرصتی برای کنترل و مدیریت احساساتشان نخواهند داشت.

اما چه باید کرد؟

1. ثبت نام در فضاهای جمعی

شاید مهدکودک و آمادگی، مکانی است که در آن کودک می تواند احساسات نابهنجار را در بازی با بچه ها هم سن و سال خود تجربه کند(البته این قطعی نیست). بچه ها در سنین مهدکودک دوست دارند بیشتر اوقات را با والدین خود سپری نمایند به همین دلیل گاه مهدکودک برای آنان ناراحت نماینده است، اما آن ها احتیاج دارند در برخورد و صمیمیت با بچه ها هم سن و سال خود تجربه کسب و احساسات خود را عاقلانه نمایند.

تعامل با بچه ها دیگر به اشتراک گذاری، همدلی و توانایی مقابله با مسائل و مسائل فردی را زمانی که با هم سن و سالانش در یک مکان قرار می گیرد می آموزد. فعالیت های گروهی در مهدکودک و یا کلاس های تفریحی و آموزشی در پرورش شخصیت مستقل در بچه ها بسیار اهمیت دارد. ثبت نام در مهدکودک البته اولویت دوم است و اگر می تونید فضاهای خانوادگی را احیا کنید، بر مهدکودک اولویت دارد.

2. تشویق به پیدا کردن دوست

دعوت دوستان کودک به منزل و رفتن به منزل دوستان یا داشتن هم بازی هایی در همسایگی، از دیگر فرصت های مناسب است. هنگامی که بچه ها مشغول بازی با دوستان هم سن خود هستند ممکن است به رفتارهایی چون مشارکت و ناتوانی در صحبت یا بحث کردن با دیگران برای دفاع از حقوق خود و. . . تمایل داشته باشند، پس والدین باید در این باره با تک فرزند خود صحبت نمایند.

سعی کنید با بستگان و خانواده هایی رفت و آمد داشته باشید که فرزند همسن فرزند شما دارند. حتی اگر فرزند شما خواهر و برادر نداشته باشد، نزدیک شدن به بچه ها فامیل، همسایگان و دوستان خوب می تواند همان نوع پیوند را فراهم کند. همچنین پس از این که فرزند شما وارد مدرسه شد ارتباط او با هم سن و سال هایش را همواره حفظ کنید.

نکته مهم:

وقتی کودک دیگری در کنار فرزندتان وجود ندارد، نگذارید کودک با عظیمسالان دوست گردد. همواره با قرار دادن حد و مرز لازم از این اتفاق جلوگیری کنید.

3. آموزش مسئولیت پذیری

هنگامی که 3 یا 4 کودک دارید، ممکن است کار هایی را تقسیم کنید تا به خاتمه برسند و اسباب بازی ها جمع شوند. با وجود تنها یک کودک در خانه، ممکن است خودتان این کار را انجام دهید و نگذارید کودکتان دست به کاری بزند. مسئولیت پذیری یکی از مهم ترین آموزش هایی است که والدین باید به فرزندشان بیاموزند.

4. کنار گذاشتن توجه بیش از اندازه

بسیاری از والدین به این دلیل که تنها یک فرزند دارند، با توجه ها و حساسیت های بیش از اندازه محبتشان را به فرزندشان نشان می دهند. باید گفت توجه و محبت باید به اندازه باشد و اگر بیش از حد باشد می تواند آسیب های روحی زیادی را به فرزندتان وارد کند که در عظیمسالی خودش را نشان می دهد.

با توجه به اینکه تک فرزند، کانون تمام توجهات و محبت های والدین در طول زندگی است به همین دلیل تا زمان ورود به دنیای خارج از خانه همه چیز را بر وفق مراد می بیند. اما به محض ورود به این دنیای جدید دچار سرخوردگی می گردد، چون همه چیز دیگر بر وفق مراد او نخواهد بود.

5. آزادی دادن به کودک

به طور معمول والدینی که یک فرزند دارند، سخت گیری های زیادی را نیز نسبت به او نشان می دهند و آزادی کمتری را به او می دهند. آزادی دادن به بچه ها در حد و مرز معین می تواند بسیار مفید باشد و باعث گردد تا کودک در آینده بتواند تصمیم های درستی برای خودش بگیرد و روش زندگی کردن را به خوبی بیاموزد.