کنایه قهرمان ایرانی به مسئولان ، اتفاقا خوب شد اول نشدم! - مقاله های علمی

به گزارش مقاله های علمی، فرزانه فصیحی، بعد از مدال نقره آسیا و گرفتن سهمیه مسابقات قهرمانی دنیا، به مدال بازی های آسیایی و سهمیه بازی های پاریس فکر می نماید.

مقاله های علمی آنلاین - لیلی شادمان

هفته اول خرداد سال جاری حمیده اسماعیل نژاد رکوردش را در ارزروم ترکیه شکست و هفته آخر خرداد هم در تهران برترین رکورد خودش را برجا گذاشت. با این اتفاقات خیلی ها خودشان را آماده نموده بودند که از این پس اتفاقات دوی 100متر زنان ایران را به نام دونده نو ثبت نمایند، اما خیلی طول نکشید که فرزانه فصیحی دوباره در صدر اخبار این رشته نهاده شد و نخستین دونده ای شد که در دوهای سرعتی، ایران را صاحب مدال نقره آسیا کرد و برای نخستین بار در این ماده سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را گرفت. با این حال، او باز هم دلخور است و این دلخوری اش بحق است. با اینکه فصیحی در این چندساله یکی از چهره های مدال آور ورزش زنان و دوومیدانی بوده است، اما کمتر مورد توجه مسئولان ورزش بوده و هست؛ در این حد که حتی کسی برای او و مدال هایش برنامه ای ندارد.

*در این مدت اتفاقات زیادی برایت افتاد؛ رکوردهای ملی ات شکست، مدال نقره آسیا را گرفتی و به سهمیه مسابقات قهرمانی جهان رسیدی. در آغاز فصل پیش بینی می کردی چنین روزهای متفاوتی را تجربه کنی؟

قبل از آغاز فصل برنامه ریزی ام را انجام می دهم و می دانم که در سال ورزشی ام قرار است چه کار کنم و کدام مسابقه ها را بروم. من مصدوم بودم و چون پیگیر درمان و استراحت بودم، فصل را دیرتر از بقیه آغاز کردم. با این حال اردوی خوبی در ازمیر داشتم و در کل فصل آماده سازی ام خوب بود. در ایران، ترکیه و قزاقستان هم در مسابقات خوبی شرکت کردم که در این میان هم رکوردهایم شکست و هم خودم شکست خوردم. با شرایطی که داشتم، نمی توانستم انتظارات عجیب و غریبی از خودم داشته باشم. می دانستم که بدنم باید کم کم برای مسابقات آماده گردد.

*بعد از سال ها در ایران مسابقه ای برگزار گردید (جایزه بزرگ تهران) و دوم شدی، این دوم شدن بد نبود؟

نه، خیلی هم خوب بود. قرار نیست که همواره من اول شوم. مسابقه خیلی خوبی برگزار گردید. اینکه در آن مسابقه حمیده اسماعیل نژاد اول شد، انگیزه من را چندصدبرابر کرد. اتفاقا اتفاق خیلی خوبی بود.

*چند سال بود که رقیب نداشتی و تنها می دویدی.

دقیقا مشکل همین بود. چند سال توانستم تنهایی بدوم ولی خیلی سخت است که رقیب نداشته باشی. مسابقات از آن حالت کسل نماینده ای که داشت، عایدی. اگر رقیبی وجود نداشت، شاید رکوردهایی که در دوی 100متر ثبت شده، به دست نمی آمد. دعا می کنم 30-20رقیب دیگر هم داشته باشم. خیلی بد است که در جمعیت 90-80میلیونی فقط یک نفر در یک ماده بدود.

*و این حس رقابت، مدال نقره آسیا را هم در پی داشت.

در مسابقات آسیایی تنها چیزی که می خواستم، مدال بود. مسابقه حساس بود و فاصله ها میلی متری. خودم را از نظر ذهنی و جسمانی کنترل کردم و علت موفقیتم همین کنترل کردن بود. برایم مهم نبود به چه رکوردی می رسم، رکورد را بعدا می گردد زد ولی مدال همواره به دست نمی آید. مدالی که من گرفتم شاید 100سال دیگر هم تکرار نگردد. کسی یادش نمی ماند من چه رکوردی زده ام اما همه می گویند فرزانه نخستین نفری بود که در دوی سرعت مدال آسیا گرفت.

*فکرش را می کردی به این مدال برسی؟

شبانه روز به این مدال فکر می کردم، توی دستم تصورش می کردم. مسابقات زیادی داده ام که تا لحظه آخر معین نیست چه کسی قهرمان می گردد. به خودم می گفتم تو کارت را انجام بده، مدال خودش می آید. دوستان نزدیک من هم فکر نمی کردند بتوانم مدال بگیرم.

*تو خوب دویدی یا بقیه ضعیف بودند؟

هم من خوب بودم و هم بقیه. من استارت خوبی زدم. مربی صربستانی ام که مسابقه را زنده دیده بود، می گفت دیوانه وار استارت زدی. خیلی از دویدنم خوشش آمده بود.

*خود مدال هیجان بیشتری برایت داشت یا سکو، مسابقه و...؟

خود اتفاق، اتفاق بزرگی بود. ما در دوهای سرعت زنان هیچ مدالی نداشتیم. این برای من باارزش بود. من خیلی از اولین ها را به دست آورده ام، نخستین طلای مسابقات داخل سالن آسیا، نخستین دونده سرعتی حاضر در المپیک و... این نخستین هم به نام من ثبت شد. لحظه ای که روی سکو پریدم و لحظه ای که مدال را گرفتم، همه چیز حس خوبی داشت و قشنگ بود. امیدوارم با این مدال دیگر همه قانع شده باشند که من دونده 100مترم.

*سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را هم که گرفتی. این هم قابل پیش بینی بود؟

با سهمیه خیلی فاصله داشتم. رنک من 120 بود و باید به زیر 49 می رسید اما برایش برنامه داشتم. در مسابقات زیادی شرکت کردم تا امتیاز بگیرم. طلای داخل سالن و نقره آسیا امتیازاتم را خیلی بالا برد. رنک من به 39 رسید ولی روز آخر 44 بود. اگر مسابقات قهرمانی کشور خودمان هم برگزار می شد، امتیازم بالاتر هم می رفت.

*برای جهانی آماده ای؟ منتظر اتفاق خاصی باشیم؟

آماده ام و امیدوارم نتیجه خوبی بگیرم. من کوشش می کنم به عدد خوبی برسم. در این مسابقات برای بازی های آسیایی آماده می شوم. مسابقات قهرمانی جهان از المپیک هم سخت تر است. خوشحالم که آنجا دوباره قهرمانان بزرگ جهان را می بینم.

*روی سهمیه المپیک پاریس هم حساب کردی؟

70-80درصد راه را رفته ام. برای المپیک 56نفر اول رنکینگ سهمیه می گیرند و من باید سعی کنم جایگاهم را حفظ کنم. دو سه مسابقه پرامتیاز سال آینده برگزار می گردد و باید آنجا امتیاز جمع کنم. مسابقات جهانی هم امتیاز خوبی دارد.

*برای گرفتن مدال حمایت هم می شوی؟

برای مدال بازی های آسیایی برنامه دارم و وظیفه ام را انجام می دهم اما برای گرفتن مدال باید ببینیم که چه می دهیم و چه می گیریم. از یک سال پیش از وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک پیگیر بودم که ببینم برای من چه برنامه ای دارند، دیدم برنامه ای وجود ندارد. 5سال است که به تنهایی بار دوومیدانی را به دوش می کشم و مدال می گیرم اما من هم تا یک جایی می توانم تنهایی کار کنم. از 8ماه قبل از آغاز بازی ها توقع داشتم توجه ویژه ای به من گردد اما نشد. این موضوع من را ناراحت می نماید. بعد از مدال نقره آسیا فدراسیون 75میلیون تومان پاداشی را که گفته بود، داد اما من چیز دیگری از جای دیگری نگرفتم. نه حمایت مالی می نمایند نه برنامه ای برای من دارند. فقط 2 شرکت حامی من هستند و در کار بزرگی که می کنم شریکم شده اند.